Ethiopia winter time

Stenen gooien, leesproject, schoon milieu, nieuwe groep cursisten en de Queen of Sheba.

Zondagmorgen, vijf uur, het alarm van mijn mobile gaat af. Tien minutren later in een rustige run met mijn Guard Smegnewe naar de Taekwondo school voor een looptraining. Deze run gaat geleidelijk over de asfaltweg, een lange flauwe helling af: dus comfortable voor lopers die net wakker zijn. Onderweg wordt het duidelijk dat het kouder is dan ik dacht. Wat wil je op 1800 meter in de wintertijd in Ethiopia. De zomer , lees regentijd, is definitief voorbij. De groene hellingen kleuren geleidelijk weer geel en bruin: de droge tijd is aangebroken. De temperatuur zal snel stijgen, wanneer de zon opkomt. Het is inmiddels licht geworden, wanneer we bij de sporthal aankomen. Na een run naar het “stadium” : een terrein met een loopbaan, voetbalvelden, volleyball veld, de karate school en een tweede Taekwondo school . Na een aantal rondjes over de grasbaan houd ik het voor gezien en ga foto’s maken . Ook hier zijn lopers die hun rondjes hier maken met ogenschijnlijk gemak.
De looptraining is voor mij vandaag een krachttoer: de uit betonnen trappen bestaande tribune met zit- en staanplaatsen, is de uitgelezen plek om conditie te versterken. Allerlei spring, loop-, rek oefeningen volgen elkaar in snel tempo op. De teacher weet elke keer weer talrijke nieuwe oefeningen te bedenken. Om acht uur begint het echt heet te worden en stopt de training. Ik besef dat een van mijn levenswensen in vervulling is gegaan het afgelopen jaar: duurloop en looptraining in Ethiopia: het Mekka voor hardlopers. Ondanks het magere rantsoen aan voedsel kent dit land veel hardlopers en is afstand lopen een deel van je leven. Het spreekt mij zeer aan.
Een ding dat mij ook opvalt is de vanzelfsprekende acceptatie van iedereen door iedereen: geen macho- of statuscultuur. Iedereen spant zich naar vermogen in en geniet!
Er is maar een probleempje….. iedereen die ‘s morgens vroeg op pad is, ziet dat die Ferengi (blanke) weer gaat sporten en dat er niemand thuis is…. Een keer was de deur niet afgesloten…. Gelukkig kon ik via een tussenpersoon mijn belangrijke zaken terug kopen….. Je vraagt je nu af “ Is er dan geen politie?” Eenmaal in contact met de politie in Ethiopia betekent dat je dagen bezig bent om je door eindeloze, veelal onleesbare teksten en vragen op formulieren heen te worstelen” Toen zoon Thijs in Addis werd beroofd van al zijn geld en wij contact zochten met de politie, werd het mij duidelijk . Na een dag wisten we eigenlijk niet meer met wie we nu eigelijk te maken hadden. We bezochten diverse buro’s en vertelden steeds hetzelfde verhaal en we werden steeds doorgestuurd…..of van het kastje naar de muur, tot dat we er echt genoeg van kregen. Overigens kreeg Thijs zijn geld terug via de Nederlandse verzekering.
Ook het stenen gooien door street children is gelukkig opgehouden: het continue aandacht vragen wordt irritant naar verloop van tijd. Losgeslagen jeugd, geen ouderlijk gezag of leiding en de dagelijkse worsteling om je eten te krijgen , kleding en schoeisel. Gelukkig komen over twee weken twee grote dozen van Renee Vos, Buitensport in Gorssel. Zijn schoenen inruil actie is zowel in Jimma, als nu in Chiroo een uitkomst voor de straatkinderen. Ik denk dat er zeker 70 paar schoenen kunnen worden
gepast. Het lopen op blote voeten heeft het nadeel dat het uiterst fijne vulkanische glas als fijne splinters de voet binnendringen met dramatische gevolgen (podokinese) Voor de straat " children" , voornamelijk jongens (tussen 10 en 25 jaar) speelt de straathandel van “ chat” waarschijnlijk een fatale rol: de grenzen vallen weg , de overmoed neemt toe met alle vervelende gevolgen van dien. Afgelopen vrijdag was het overigens echt raak: schoten wisseling op de kleine markt waar ik dagelijks langs loop naar huis. De Amerikaanse volunteer, net een maand aan het werk op de “Pabo”, was er getuige van dat een chat handelaar plotseling zijn pistool trok en in het wilde weg begon te schieten.Grote paniek. ’s Avonds hoorde ik dat de schutters achter de tralies waren beland. Voor de Amerikaanse volunteer die voor een leesproject drie jaar in Ethiopia zal werken was het schrikken. In september vroeg de Dean mij in verband met dit leesproject voor jonge kinderen met haar samen te werken en te adviseren: “You have a lot of experiiences of Ethiopia”. Het bleek al gauw dat we op een lijn zaten wat betreft het onderwijs aan jonge kinderen. Op de Pabo in Ethiopia wordt geen aandacht gegeven aan het onderwijs aan jonge kinderen: Grade 1-4. Er zijn weliswaar “ Kindergarten” maar meestal zijn dat prive schooltjes. Ontwikkelingspsychologie wordt niet aan de dagelijkse omgang met kinderen en jong volwassenen verbonden. Vakdidaktiek voor Student Teachers bestaat niet. Er wordt onderwijs gegeven op het niveau van de Student-Teachers en zij moeten zelf maar uitzoeken hoe zij hun kennis vertalen naar de kinderen op de primary schools: een confrontatie dus. Praktijktraining op de primary schools is niet in het programma opgenomen.... Het micro-teaching project door Student Teachers dat in juni op een plattelands school plaatsvond is een eerste aanzet geworden om verandering in denken op gang te brengen. Op het ogenblik bepaalt het Nationale Curriculum wat er op een Pabo en op een primary school moet gebeuren. Inmiddels is het grote Amerikaanse project op nationaal niveau gestart en door het Ministerie verplicht gesteld voor alle primary schools.
Eind november vertrouwde de Dean mij toe dat het Pabo curriculum compleet herzien moet worden en dat de College gaat beginnen met het invoeren van alle “ highlights” uit de cursus die ik op de College in theorie en praktijk verzorg samen met mijn Ethiopische counterpart. Ik heb gezegd dat ik de vlag ging hijsen! Een echte opsteker. Bovendien zie ik veel mogelijkheden om micro-teaching en het leesproject aan elkaar te verbinden: prenten boeken maken, foto series van het leven van alle dag in thema’s voorzien van teksten door bovenbouw kinderen: de boekjes voor de jonge kinderen, poppenkast, schimmenspel, zang, drama.....
Tijdens de meetings met school directors, onderwijs officials van de regio kan ik bijdragen en putten uit mijn werkervaringen met de jonge-kind specialisten van Pabo Arnhem. Het Regio Emilia project, waarbij de levensechte leefomgeving van kinderen het uitgangspunt is voor de veel soortige taalontwikkeling, geeft veel aanknopingspunten.
Ik denk dat mijn laatste twee maanden in praktische zin heel productief kunnen worden. Uiteindelijk zal de Amerikaanse waarmee ik nu een nieuwe werkkamer deel, op dit giga project promoveren. Met haar Harvard en VanderBilt University achtergrond zal dat zeker lukken en interessant voor mij. Haar inburgering hier is geen probleem. Geen geroep: “ money, money...” door de kinderen. Haar voorouders zijn immers van Indiaanse en Ethiopische afkomst vandaar dat ik hier nog steeds de enige ferenghi, blanke blijf.
Ook de cursus, mijn eigenlijke werk, loopt gesmeerd. Een kleine groep, gemotiveerde collega’s die op maandag en woensdag de cursus volgen met als belangrijke onderwerpen: de reflective Teacher Educator, student-centred onderwijs, active learning methods, continuous assessment . Daarnaast heb ik de mogelijkheid om iets meer aan deze cursus toe te voegen, het is immers mijn oude vakgebied. De collega’s van de vorige cursus , inmiddels gediplomeerd, krijgen opnieuw mijn praktijkbegeleiding, waarbij we ingaan op de details: compleet met zelfevaluatie en “ peer” assessment en begeleidende formulieren. Ethiopische collega’s op Colleges ( voor het primair onderwijs) en Universiteiten ( voor het voortgezet onderwijs) nemen deze cursus nu voor hun rekening, er werkt nu nog een kleine groep volunteers als “ leader”.
Maar de tijd gaat snel. Aan mijn Chinese eetborden kun je zien dat het eind van mijn verblijf in Ethiopia nadert. Er beginnen gaten in te vallen en het plastic wordt bros en soms houd je een stuk bord in je vingers.
Tot nu toe is vier dagen geen water en drie dagen geen electra, het maximale geweest. Mijn groetentuin is geen succes geworden: alleen de courchettes doen het. Gelukkig weet Smegnewe elke dag op de markt verse groenten en bananen, avocado of mango te krijgen.
Met de kat heb ik inmiddels een speciale relatie opgebouwd. Kennelijk ben ik nu echt haar baas. Ze begon met het vangen van de vele kakkerlakken en krekels. Vervolgens ving ze de eerste rat . De ratten en muizen worden nu netjes voor de deur gelegd. Ze heeft inmiddels diverse plekken met hooi waar ze droog kan liggen. ’s Avonds wanneer we terugkeren van de Taekwondo training wacht ze ons op en ’s morgens roept ze de hele buurt bij elkaar en stopt ze wanneer ze water met Nederlandse melkpoeder op heeft. Ik ben een honden liefhebber. De kat heeft dat inmiddels bijgestuurd vandaar dat zij nu luistert naar de naam: “Queen of Sheba”.
Koning Salomo nodigde de Queen of Sheba (Ethiopia) ooit uit voor een staatsbezoek. Zij keerde naar Ethiopia terug met veel kostbaarheden en.... kinderen: de huidige Ethiopiers. Met haar amberkleurige ogen kijkt ze me, liggend op een van de stoelen, rustig aan. Wat zou ze denken...? Toch ga ik vijf februari volgend jaar echt naar huis: naar Nederland! (en zonder Sheba)

December 5, Chiroo, Haraghe Region, Ethiopia